Time Of Our Life

Spacerując po parku, rozmyślałam o wszystkim i o niczym. Na przykład o tym, gdzie teraz będę mieszkać. Do domu nie chcę na razie wracać. Nagle mnie olśniło... Może pójdę na kilka dni do hotelu? Szybko wyciągnęłam z torby portfel i sprawdziłam jego zawartość. Niestety jak szybko mój entuzjazm się pojawił, tak szybko znikł. W portfelu było tylko kilka dolarów i moje dokumenty. Ehh... no i co ja teraz zrobię? Postanowiłam, że na razie pójdę do parku. Może tam coś wymyślę. No i znowu wracamy do tego miejsca. Podeszłam do drzewa tam, gdzie TO się stało. Nigdzie już nie było śladów krwi, bo w nocy padał deszcz. Nagle coś błysnęło pod jednym z wystających korzeni drzewa. Podeszłam bliżej i przykucnęłam. Sięgnęłam ręką po przedmiot. Tak dokładnie....to była moja żyletka. Zaczęłam się jej przyglądać. Wzięłam i schowałam ją do bocznej kieszeni torby. To będzie taka jakby moja "pamiątka". O ile pamiątką można nazwać coś, przez co już  dawno mogłoby nie być mnie na tym świecie. Po kilku

~Oczami Niny~ O matko! Ale mnie głowa boli! Co się dzieje? Czemu tu jest tak ciemno? A no tak, mam zamknięte oczy. Tylko czemu zdaję mi się, że ważą one tonę? Nie mogę ich otworzyć. Dobra Nina, skup się. Dasz radę! Powoli zaczęłam je otwierać...Jejku jak tu jasno! Zaczęłam szybko nimi mrugać, żeby przyzwyczaić się do światła. Kiedy już wszystko dokładnie widziałam, zobaczyłam stojącego przy oknie chłopaka, który był odwrócony do mnie plecami. A tak właściwie to, gdzie ja jestem? Gdy się tak rozglądałam na wszystkie strony, pod wpływem moich niezgrabnych ruchów, łóżko pode mną zaskrzypiało . Spowodowało to, że chłopak od razu odwrócił się w moja stronę. Łoo... Jaki on przystojny! Ale pewnie jest jak reszta chłopaków, czyli podły, kłamliwy i zdradza przy każdej możliwej okazji. Powoli zaczął podchodzić do mnie, a ja zaczęłam się coraz bardziej oddalać na łóżku. No ale cóż.... Nie jest, aż tak bardzo szerokie jak mi się zdawało.  -Hej, spokojnie- usiadł na krześle- Ja jestem Carlos Pe